,,Rywal z Trójmiasta”. Tych słów nie trzeba było dopowiadać. Na przystanku pod Netto Areną zbierał się tłum w granatowo-bordowych barwach. Autokar wyjazdowy parował od zimna i nerwów.

— Bolo, ty siadasz przodem, bo cię muli — zarządzała Marta. — Młody, bęben pod nogi, nie na korytarz. Zefir, oddaj mi na chwilę telefon.

— A dlaczego? — oburzył się. — Bez telefonu jak bez płuc.

— Bo jak zobaczę w twojej historii kolejny kontakt z ,,NeutralMedia24”, to ci go pociągnę na smycz — wysyczała. — Ktoś sprzedaje nagrania z naszego sektora. I to ktoś, kto ma dostęp.

Bolo usiadł przy oknie i patrzył na odległe światła portu. — Kiedyś to się walczyło transparentami, a nie pikselami — mruknął.

— Ale wojna to wojna.

Droga mijała w rytmie przyśpiewek, krzyków na postoju i termosów. Na bramkach do autostrady kierowca kiwał głową: ,,Szerokości, chłopaki”. Za Toruniem złapała ich mżawka, a w okolicach Tczewa — awaria. Autokar syknął, zgasł, stanął.

— To znak — uśmiechnął się kwaśno Młody.

— To test — poprawił Bolo. — Pogoń zawsze trudniej miała. Jak nie sędzia, to pogoda. Jak nie pogoda, to własne głupoty.

Wtedy zatrzymał się busik z lokalną rejestracją. Otworzyły się drzwi, wypadł z nich chudy chłopak w czapce.

— Siema, granatowo-bordowi! — krzyknął. — Macie kłopot?

— A ty kto? — spytała Marta, zerkając na jego szalik, przepleciony bezbarwnym wzorem.

— Szymon. Z Gdyni — przyznał bez wstydu. — Ale bardziej z muzyki niż z trybun. Mogę was ściągnąć do Gdańska, mam kumpla mechanika. Tylko… — zawahał się — nie bijcie.

Marta uśmiechnęła się mimo stresu. — Spoko. Nie bijemy tych, co pomagają.

Szymon zadzwonił, gdzie trzeba. Po godzinie autokar znowu był na chodzie. — Odpracujesz to — stwierdziła Marta sucho. — Na razie jedziesz z nami. Masz neutralny szalik? Masz.

W Trójmieście powietrze było gęste. Sektor gości ciasny, obcy. Śpiewy odbijały się od dachu jak piłki od poprzeczki. O ,,derbach Pomorza” mówi się różne rzeczy — że to stare rany, że to duma. Tego wieczoru były to również nerwy.

Pierwsza połowa: bez bramek. Druga: faul na Grosiku-zastępcy. Gwizdy. Flary. I wtedy do Marty podszedł ochroniarz.

— Pani jest Martą? — syknął. — Mamy info, że ktoś z pani grupy wnosi race w wózku ze sprzętem. Pani bierze za to odpowiedzialność?

Marta pobladła. — W wózku jest tylko oprawa i taśmy. — Obróciła się do Młodego: — Sprawdź!

Wózek był otwarty. Na wierzchu leżały rulony płótna. Pod nimi — dwie nielegalne race. Ktoś je dołożył.

— To nie nasze — powiedział Młody, patrząc Marcie prosto w oczy.

— Wiem — odparła cicho. — To ktoś nam podkłada.

Po końcowym gwizdku (remis) wyszli w deszcz. Szymon trzymał się z tyłu. — Ja… — zaczął, ale przerwał, bo Zefir stanął nagle przed nim.

— Skąd wiedziałeś, że tu będziemy? — spytał.

— Z neta. Wszyscy wiedzą, że przyjeżdżacie — odparł chłopak.

— Nie wszyscy wiedzą, które bramy używamy — wtrąciła Marta. — A ktoś to sprzedał. Ktoś blisko.

Zefir wzruszył ramionami, ale jego uśmiech nie sięgnął oczu. Za nimi w oddali odezwała się syrena. Bolo, osłaniając szalikiem twarz, powiedział tylko:

— W derbach nie przegrywa tylko ten, kto wróci razem. Jutro w ,,Kotwicy”. Rozliczymy to.

A deszcz padał, jakby chciał zmyć ślady — ale nie zmył.

Odcinek 1.