Nadejszła wiekopomna chwila – tak pewnie zacząłby Pawlak w “Sami Swoi”, gdyby chciał rozpocząć podsumowanie efektów pracy swoich ulubieńców.

Czy ta Jesień’24, kilkumiesięczna chwila okazała się czymś szczególnym, aby można nadać jej charakteru wiekopomnej? Raczej nie.

Chociaż kilka meczów u siebie z tej rundy będzie godnych zapamiętania, zachowania w pamięci na dłużej. Jednak wciąż czekamy takich meczów i efektów końcowych, które byśmy naprawdę chcieli zapamiętać na wieki.

O wiekopomności niech napiszmy dopiero na koniec sezonu, gdy pierwsze trofeum wywalczą panowie w maju na stadionie narodowym.

Marzyć jeszcze możemy, bo nasi piłkarze są jeszcze w grze. Mamy ćwierćfinał Pucharu Polski przed sobą. Mecz z Piastem Gliwice pod koniec lutego 2025 będzie probierzem ewentualnego sukcesu i to nas trzyma w nadziei przy kibicowskim życiu Portowej społeczności.

Niestety gra i zdobycze punktowe naszej drużyny nie dają nadziei na sukces ligowy, czyli na grę w europejskich rozgrywkach w przyszłym sezonie poprzez ścieżkę ligową.

Pogoń zgromadziła 27 punktów i zajmuje 8 miejsce w tabeli ekstraklasy ze stratą 8 punktów do trzeciego, najniższego miejsca w tabeli, gwarantującego udział w eliminacjach do europejskich pucharów.

Aby najlepiej przyjrzeć się wynikom Portowców, warto byłoby podzielić podsumowanie na dwie części, domową i wyjazdową. Tu najlepiej widać różnicę w podejściu do zaangażowania i zdobywanych punktów. Mamy wtedy różnicę klas, jakby zderzenie czołówki ekstraklasy wraz z nowicjuszem broniącym się przed spadkiem do niższej ligi.

Jesień’24 zatem okazała się przejażdżką kolejką górską, gdzie mamy przeplatające się etapy wjazdu na samą górę i błyskawiczne zjazdy, a przy tym przeciążenia są tak wielkie, że przyprawiają nas kibiców i sztab trenerski o wielki ból głowy, a nie jeden mocniej zaangażowany kibic mógłby nabawić się mocnych niestrawności, po tak podanej dawce niezrównoważonej diety.

Pogoń u siebie zdobyła 22 punkty, co daje drugie miejsce i dwa punkty straty do Lecha Poznań.

Wynik zacny to i oceny za domowe granie też to odzwierciedlają.

W naszych oczach czwórka z plusem wychodzi średnio za mecze w domu.

Opis skali ocen meczu wg:

Zaangażowanie – Zaangażowanie drużyny, przebiegnięte km i sprinty, proporcja strzałów celnych, rogów i posiadania piłki w stosunku do rywala. 1 – poziom dna, 2 – udają, że walczą, 3 – walczą ale raczej bez wiary, 4 – była walka, 5 – pokazali charakter, 6 – mocniej już się nie da

Atrakcyjność – Widowiskowość meczu, na ile poleciłbym ten mecz lub skróty do ponownego obejrzenia. 1 – ból i cierpienie, nie warto tracić czasu, 2 – bardzo słaby – analiza tylko dla sztabu, 3 – przeciętny, czegoś brakowało, 4 – dobry ale mogło być lepiej, 5 – bardzo dobry, warto obejrzeć skróty ponownie, 6 – doskonały, meczycho warte ponownego obejrzenia

Ocena wyniku – Wynik meczu w nawiązaniu do rywala i gry Pogoni. 1 – nieakceptowalny, wstyd. 2 – przykre doświadczenie, 3 – przeciętnie, dużo do poprawy, 4 – dobrze, było nieźle. 5 – bardzo dobrze,  6 – doskonale, tak macie wygrywać

Ocena końcowa – Wypadkowa, łączna ocena z trzech ocen wcześniejszych. 1 – niedostateczna, wstyd, 2 – mierna, mizernie i nie do przyjęcia, 3 – dostateczna – przeciętnie, 4 – dobra, całkiem nieźle, 5 – bardzo dobra – fajny mecz, 6 – doskonały, takich meczy chce się więcej

Warte zapamiętania będą mecze ze Śląskiem Wrocław, wicemistrz Polski przegrał w Szczecinie 3:5, wielkie meczycho z Legią Warszawa i nasze zwycięstwo po zaciętym meczu 1:0. Wspaniałe zwycięstwa z Koroną i Widzewem. Wielki mecz Grosika na pożegnanie jesieni w Szczecinie, czyli zwycięstwo w 1/8 Pucharu Polski z Zagłębiem Lubin 4:3. Łyżkę dziegciu do tego pięknego obrazu włożył Radomiak Radom, psując nam oprawę Święta Niepodległości, pokonując nas 1:0 po ciekawym meczu.

Natomiast Pogoń na wyjeździe, to jakby osobny rozdział, jakby ktoś podmienił nam zespół i celowo zepsuł głowy i pozbawił ich portowego, walecznego charakteru, polotu i ciągu na bramkę. Portowcy zdobyli tylko 5 punktów, a 4 z nich przywieźli pod koniec rundy, wygrywając z przedostatnią  Lechią Gdańsk i remisując z Koroną Kielce. Jeszcze jeden punkt godny uwagi został przywieziony z Lubina, po fajnym, zaciętym meczu na początku rundy z Zagłębiem.

15 miejsce i tylko 5 punktów z delegacji mówią wszystko. Obraz nędzy i rozpaczy. Zatem ocena końcowa starań wyjazdowych nie mogła być wysoka i tylko dwa dodatkowe wyjazdy pucharowe, wygrane z pierwszoligowcami podbiły ocenę na ledwo tróje. Gdyby nie one, pewnie miernie ocenilibyśmy marną grę naszych ulubieńców w delegacji.

Suma summarum wychodzi na to, że Pogoń z aptekarską dokładnością odmierzyła nam tę samą ilość punktów, zwycięstw, remisów i porażek co rok temu, wtedy dało to szóstą lokatę w tabeli, a teraz ósmą.

Powodów do zadowolenia nie ma. Przy nadziei trzyma nas tylko przygoda w Pucharze Polski i głęboko wierzymy w to, że obietnice kapitana Kamila Grosickiego zostaną spełnione i wrócimy w maju’25 na Narodowy, po zostawiony tam rok temu Puchar Polski.

Skład mamy mocno zbliżony do tego z zeszłego roku, brakuje tylko Zahovica, który odszedł do Górnika Zabrze, pozostali zawodnicy, których dziś nie ma, grali role drugoplanowe. Doszedł do nas Kamiński i Keramitsis, mamy też Łukasiaka z powrotem.

Niestety kontuzje nas nie omijają i wykluczyły z gry w tej rundzie: Wędrychowskiego, Malca i Loncara. Na ławce trenerskiej nastąpiła zmiana. Robert Kolendowicz zastąpił Jensa Gustafssona, co można traktować jako kontynuowanie pomysłu na otwartą i atrakcyjną grę w piłkę. To się udaje, ale na razie głównie tylko u siebie i w meczach Pucharu Polski. 

W osiąganiu dobrych wyników nie pomagały informacje docierające z Zarządu klubu, od samego Prezesa Jarosława Mroczka, który zapowiada wycofanie się z finansowania klubu, szuka potencjalnych kupców. W międzyczasie pojawiały się informacje o zadłużeniu klubu wobec piłkarzy i nie tylko. Problemy finansowe miały być pod kontrolą i raczej krótkofalowe, jednak widać, że mogły mieć wpływ na grę zespołu i na gorsze zdobycze punktowe niż można byłoby oczekiwać, a zwłaszcza z delegacji.

Podsumowując wszystko razem, możemy zauważyć, że warunki wokół klubu i drużyny były trudniejsze niż rok temu i należałoby wtedy trochę inaczej spojrzeć na dorobek punktowy naszych piłkarzy.

Pewnie, że jest niedosyt, że pozycja w tabeli nie jest zadowalająca, jednak pomimo kontuzji kluczowych zawodników i trudności finansowych klubu, o rok starsi piłkarze Pogoni potrafili dozbierać tę samą ilość punktów co rok wcześniej.

Mnie to nie cieszy, nie szukam usprawiedliwień na siłę, jednak pisząc o czymkolwiek, zawsze trzeba opierać się na faktach i takie właśnie one są.

Ósme miejsce w tabeli, 27 punktów, jesteśmy dalej w grze o Puchar Polski, wiele trudności organizacyjnych, finansowych, kontuzje, zmiana trenera, to wszystko składa się na ocenę trójki z plusem.

I ten plus to głównie, dzięki temu, że wciąż możemy marzyć o powrocie na Narodowy. Wciąż jesteśmy w grze, a Piast Gliwice, choć to rywal wymagający, to jednak jest w naszym zasięgu, tym bardziej, że gramy u siebie.

Przed nami ciekawe czasy.

Granatowo-bordowy Internet jest rozgrzany do czerwoności w sprawie ewentualnych rozmów i prowadzonych negocjacji dotyczących sprzedaży klubu. Czekamy na oficjalne informacje. Na tę chwilę nikt z klubu nie potwierdza, ale też nie dementuje plotek rzuconych na skale kraju przez Piotra Koźmińskiego i Radosława Majdana.

Przed ewentualnym nowym właścicielem czeka wielkie zadanie przebudowy zespołu, jego odmłodzenia. Pogoń musi przejść okres radykalnego odmłodzenia składu, gdyż w meczu pucharowym średnia wieku przekroczyła trzydziestkę. Ośmiu zawodnikom kończą się kontrakty za pół roku. Ewentualny brak pucharów w przyszłym sezonie z pewnością wpłynie niekorzystnie na morale i najlepsi piłkarze zespołu pewnie zaczną rozglądać się za innymi pracodawcami. Zatem wymiana pokoleniowa to jedno zadanie, a drugie to konieczne jest wzmocnienie drużyny, aby móc dołączyć do drużyn walczących o puchary.

Innym problemem Pogoni jest poprawienie jakości szkolenia w Akademii, gdyż co raz mniej młodych wychowanków potrafi przebijać się do pierwszego składu, a to powinno otworzyć oczy szeroko władzom klubu. Podstawą ekonomicznego funkcjonowania klubu musi być szkolenie na najwyższym poziomie, by móc regularnie czerpać zyski z gry młodych piłkarzy, a następnie promować ich umiejętności do bogatszych klubów i lig.

Tu ostatnio wyglądamy blado, a zwłaszcza w porównaniu do Lecha, Legii, Jagiellonii i Zagłębia.

Kolejnym wyzwaniem jest poszukanie miejsca na balon i jego odbudowa, tak by młodzi adepci Pogoni mieli gdzie szkolić się w okresie jesienno-zimowym. To wstyd, że najbogatszy klub na Pomorzu Zachodnim nie chce, nie potrafi, nie ma zamiaru kiwnąć palcem w tej sprawie, strzelając sobie w stopę tym samym. Inne mniejsze kluby potrafią dbać o swoją infrastrukturę, a Pogoń nie, wstyd!

Zatem czekamy na wyjaśnienie się wielu niewiadomych, trener Robert Kolendowicz zapewnił, że jest duże prawdopodobieństwo, że po Nowym Roku do treningów wrócą nasi kontuzjowani piłkarze. A kapitan Grosicki w Internecie ogłosił, że w styczniu pokaże, że mu zależy na klubie.

W jaki sposób to pokaże, tego nie wiem. Jednak trzymam za słowo, tym bardziej że z pewnością ma kontakty w Europie i nie wykluczone, że chciałby swoją rolę piłkarską umieć wykorzystać w kierunku organizacyjno-marketingowym i kto wie, może przyprowadzi do klubu sponsora lub nowego właściciela.

Wg zapewnień Radosława Majdana, który to Pogoń też ma w sercu i na sercu (sporych rozmiarów tatuaż), sprawa domknięcia transakcji sprzedaży klubu, to już tylko kwestia kilku dni. Zatem mamy prawo do nadziei, że jeszcze coś dobrego w tym sezonie nas spotka, że będziemy mieć emocje do końca rundy wiosennej, a ja mam olbrzymią chęć ponownego wybrania się na stadion narodowy w maju i chciałbym móc tym razem uronić łzę radości z podniesionego pucharu przez granatowo-bordowych.

Czy tak się stanie?

W życiu trzeba w coś wierzyć.

Nasz charakter siłą jest!

Tabele: 90 minut, Flashscore. Analizy i wykresy: Marcin Zapart.